zaman

bir güzgü ayırır iki dünyanı,
dünyalar arası incə cizgi - an.
gözləri möhürlü aciz insanı
güzgüyə aparan məsafə - zaman.

insan ki güzgüyə çatmağa qorxur,
qolları dirənir dirəklər kimi.
mənimsə başımda həyəcan dolu
fikirlər dolanır küləklər kimi...

fikirdən ağlım da qarışdı bəlkə,
varlığım özümə necə də yaddı.
yaşamaq zamanla yarışdı bəlkə,
ölmək qələbədi, qalmaq inaddı.

Özümə xitab

bir az da danışsan yağış yağacaq,
bir bulud keçəcək qaşımın üstdən,
qaşlarım çatılıb şimşək çaxacaq,
tüstüsü çıxacaq başımın üstdən.

bir az da ağlasan dəniz daşacaq,
saçlarım küləyə dönüb əsəcək,
dənizdə od görüb göylər çaşacaq,
balıqlar sahilə çıxıb gəzəcək.

yanacaq dənizin suyu, dalğası
qəlbinin qırmızı odundan sənin,
bir az da bitməsə könlünün yası
adın da çıxacaq yadından sənin.

bir az da gizləsən kim olduğunu
qopub gedəcəyəm canından daha,
düşüncən hər gecə bölür yuxumu,
bezmişəm bu dərdli halından daha...

gecə

ey səhər, gecəni bitirmisən ki,
sən gəlib çatanda ayağa duram?
gəlmisən, nə xəbər gətirmisən ki,
gözlərin gizlənir, qaçır? qorxuram...

gecənin gözündən axan yaşları -
şəbnəmi silməyə çalışma, olmaz.
fikirli-fikirli çatıb qaşları
ağlayan gecəyə səbəb sorulmaz.

gecənin dərdini mən bilirəm, mən.
sənin gətirdiyin xəbər dərd deyil.
onun ürək qıran kəlmələrindən
sənin zərbələrin daha sərt deyil.

qaranlıq içində boğulub ölür,
kimsə də demir ki, gecə hardadı?
zülmətin küncünə sıxılıb ölür
ki, sübhün gözləri intizardadı.

hər kəsin özgəyə günah yıxdığı
gecələr gündüzü bizə dar edir.
sonuna çatanda günün çıxdığı
hər gecə bir gecə intihar edir...

ömrümün əzizi

sən günəşin əksisən,

qamaşdırıb gözümü

kirpiyimə dəyirsən.

elə vaxtda gəlmisən,

payız örtüb yazımı,

yay olsun istəyirsən...

sən gecənin sonusan,

sənin peyda olmağın

yeni günün müjdəsi.

mən də deyiləm susan,

bəs edər toxunmağın,

gələr könlümün səsi.

səni görmək həvəsi...

görünmür dinəcəyi,

dalğalanır dənizi.

sən ruhumun nəfəsi,

sən könlümün çiçəyi,

sən ömrümün əzizi,

Güzgü

Göy üzündən yerə düşən damlalar yağış deyil,
Buludların cəsədidi ki, üstümə yıxılır.
Gözlərindən qaçıb gələn adicə baxış deyil,
Yüz illərin həsrətidi, gözlərimə yığılır.

Günəş gəlib pəncərədən mənə baxır səhərdən,
Yaxın gəlib dur önümdə, o da gözünü çəksin.
Güzgülərə baxan zaman səni görürəm hərdən,
Görən məni görə bilir güzgüdən baxan əksin?

Bu güzgünün arxasında hardasa bir yerdəyik,
O yerdi ki, uzanıram, çata bilmir əllərim.
Bəlkə elə dünya kimi özümüz də girdəyik,
Dığırlanım, çatım sənə, dəyişsin fəsillərim.

Fırlanan zərrələr

Asiman qucağımdan daha böyük olsa da,
Kəhkəşan gözlərimin qapağından kiçikdi.
Dünyada mənim kimi zərrələrdən bolsa da,
Gendə dursan dünyanın özü də zərrəcikdi.

Gözümdə böyütmüşəm bu dünyanı, amma ki,
Gözümün sərhədindən kənara çıxa bilməz.
Fəqət, ayağa qalxsa, yıxar məni. Sanma ki,
Ayağımın altdadı, əzərəm, yıxa bilməz.

Bəlkə bundandı qorxum, başına dolanıram,
O da qorxur işıqdan, çevrəsində dövr edir.
Beləcə dövran dönür, fırlanır aram-aram,
Beləcə var oluruq, beləcə zaman gedir.

Zərrələr də birləşir fırlanaraq, beləcə,
Və insan fikirləşir, "Mən bir ovuc torpağam.
Və elə torpağa da dönəcəyəm bir gecə,
Sonra dünyayla birgə mən də fırlanacağam."

...

bu otaqlar nə üçün qəmli durub əzab verir hər gələnə, gedənə? divarları, qapıları kim yorub? pəncərələr yarımçıqdı, tay mənə. tavan, gördüyün gözləri say mənə, ümid dolu, sevinc dolu, dərd dolu. bu çıraq ki gecə olur ay mənə, gün çıxanda pəncərəmiz qərb olur. bu bina baş ayaq bir binadı ki, pillələr aşağı düşürlər ancaq. yuxusuz gecələr burda nədi ki, kimsəsiz səhərlər var qucaq-qucaq. gecə pərvanələr gəlib yığılır darıxan gözlərin işıltısına. yazda quş səsindən fikir dağılır, payızda xəzanın xışıltısı var. bircə insan səsi duyula bilmir, ürəklər danışır, gözlər danışır, bu yerdə heç kəsin yuxusu gəlmir. burda qaranlıqda gözlər qamaşır.

İnsanlarıq

Göy üzünə həkk olan buludların
Qucaqlaşıb qurduğu şəkillərik,
Min illərcə göydən gələn odların
Atəşindən arda qalan küllərik.

Dənizlərin daşdığı günlər qədər
Çarpışırıq, dənizlərdə batmırıq.
Küləklərin əsdiyi yönlər qədər
Yol bilirik, küləklərə çatmırıq.

Qurduğumuz daşların altındayıq,
Əzilmişik, xəbərimiz olmayıb.
Bizdən olsa daha burda qalmarıq,
Yorulmuşuq, hələ zaman dolmayıb.

Üfüqləri yarmağa illər gərək,
Biz bir anın mində birincən varıq,
Əzdiyimiz zərrələrdən hürkərək
Öz özündən qorxmayan insanlarıq.

Qəfəs

İki kirpiyimdən qəfəs düzəldib,
Gözlərimi yumuram ki,
Getməyəsən, qalasan.
İki ciyərimdən nəfəs düzəldib,
Yaşamağı umuram ki,
Sən də nəfəs alasan.

Hardasan?

gecə gündüz sən olduğun yerdəyəm,

əllərinə nə zamandı toxunmuram,

hardasan?

bir qələmin axıb gedən dərdiyəm,

yazılmışam, oxunmuram, 

hardasan?

baxmadığım yer mi qalıb,

qalmayıb,

dörd yanımı tufan alıb,

hardasan?

yıxmadığım divarların arxasına həbs olub

baxmadığım günəşlərdə yanmışam,

göy üzünün rəngi solub,

mən ən mavi tərəfində dayanmışam,

hardasan?

divarları yıxmalıyam,

hardasan?

tufanların arxasına baxmalıyam,

hardasan?

varlığımı unutmalı,

əllərini tutmalıyam
hardasan?

Bir ayaq iziyəm

Bu yerdə varlığım gözlərə dəymir,
Bir ayaq iziyəm, itib batmışam.
Ayağım qoyduğum izlərə dəymir,
İzim var, yoxamsa, demək çatmışam.

Bilinən ən uzun yolun yolçusu,
Silinən ən kiçik zaman mən idim.
Tükənməz şeylərin bitən sonlusu,
Özünü tükənməz sanan mən idim.

Gəlmişəm çatmışam qapına sənin,
Varlığım, yoxluğum - hamısı burda.
Salam gətirmişəm adına sənin
Sahibsiz izdən ki itib yollarda.

Yetim dünya

Bir yetim dünya düşün,
Ac qalıb susuz qalıb,
Özəyinə od düşüb,
Dağlarında buz qalıb.

Bir yetim dünya düşün,
Bu anası ölmüşün
Qısılıb ağlamağa
Bircə küncü də yoxdu.
Özünü saxlamağa
Zərrə gücü də yoxdu,
Dönür, dönür durmadan.

Bir yetim dünya düşün,
Çiyinləri yormadan
Göydə süzülüb gedir.
Ayaqların altında
Hər gün əzilib gedir.

Bir yetim dünya düşün,
Yorulmur və üşənmir.
Bir yetim dünya düşün,
Onu kimsə düşünmür.

Yollarım

Yanağında bitirdiyin gülüşləri dərmişəm,
Saçlarına, saçlarına hörmüşəm.
Günəşlərdən, günəşlərdən gətirdiyin,
Gözlərinin iç üzünə gizlədiyin parıltını  görmüşəm.

Saxlamışam hər şeyini yadımda,
Ağlamışam, ağlamışam, səni görüb susmuşam,
Əllərini, əllərini tutmuşam,
Səndən özgə hər şeyi ki unutmuşam, yadımda.

Ayağının izlərini, ayağının tozlarını tapmışam,
Bu yollarda, bu yollarda itmişəm.
Düşünmədən sən görünən,
Görünməyən tərəflərə sapmışam,
Bu yollarda qışda, qarda gəzmişəm,
Uzaqlarda, uzaqlarda gəzmişəm...

Baxım görüm baxışların hardadı,
Yeridiyim yollara mı, yollara mı zillənir?
Baxım görüm göz yaşların hardadı,
Kirpiyinin ucunda mı yellənir?
Mənim axı bu yollarım, yollarım
Baxışların hara dönsə ordadı.

Fəsillər (Uşaq şeiri)

Yazda açan güllər nəyin nəsidi?

Onları torpaqda Günəş bitirir.

Dünya ki Günəşin sevgilisidi,

Yanına gələndə çiçək gətirir.

Yayın quruluğu nədəndi belə?

Dünyadan inciyib bulud qardaşı.

Susuz qaldığını o bilə-bilə

Özündə saxlayır, vermir yağışı.

Səbəbi nədi bəs qızıl xəzanın?

Sarı yarpaqları bir-bir dərirlər,

Ağaclar dostudu, gərək, dünyanın,

Ona canlarından pay göndərirlər.

Qış olanda yerə qar yağır, niyə?

Dünya göy üzünün körpə balası,

Qışın soyuğundan donmasın deyə

Dünyanın üstünü örtür anası.

Mən kiməm?

Bu gün göyün üzü kimi bomboşam,

Üfüqlərdən sarılmışam dünyaya.

Qayaları zirvəsindən tutmuşam,

Rəngi olub qarışmışam dəryaya.

Yox olmuşam bir bütünün içində,

Bu bütünün zərrəsiyəm ya necə?

Bədən mənəm insani bir biçimdə,

Yoxsa yaşam həvəsiyəm eləcə?

Sarıldığım dəniz qədər şəffafam,

Bənzədiyim səmacan görünməzəm,

Qum içində zər tanıyan sərrafam,

Zərrələrdən məni tapa bilməzəm.

Sovruluram bilmədiyim bir yana,

Rüzgar axır dayanmadan, durmadan,

Çevrilirəm zaman-zaman insana,

Zaman-zaman yox oluram, olmuram.

sənlə gəlir baharım

sənlə gəlir baharım,
əlin qışlar gətirməz,
sən gətirən nübarı
qaranquşlar gətirməz.

əllərim çiçək dərər
ovuclarından sənin,
oxşayıb çələng hörər
saç uclarından sənin.

üz-gözün əzbərimdən
getməz özgə yerlərə,
arabir əllərimdən
tökülər sətirlərə.

hər sətirdə gül bitər
gözünün qarasından,
bir baxarsan il bitər,
gözlə qaş arasında.

Özünə çox yaxşı bax

özünə çox yaxşı bax,
gör ki necə birisən,
və özünə baxaraq
səndə məni görəsən.

əllərinə yaxşı bax,
göz-qaşına yaxşı bax,
sol yanını boş burax,
yaddaşına yaxşı bax.

bax ki, xatırlayasan,
özünü mən biləsən,
məni burda sayasan,
hey danışıb güləsən.

mən də sənə getməmiş
çox yaxşı baxım gərək,
sənsizliyim bitməmiş
bir az darıxım gərək.

əlinə yaylıq alıb
sağ ol de ki, olum sağ.
mən gedirəm, az qalıb,
özünə çox yaxşı bax.

mən idim

meşə idim, yolun məndən keçəndə
düzən olub yollarına sərildim,
payız gəlib bütün quşlar köçəndə
yanağına qonan sərçə mən idim.

gecə idim gözlərini yumduğun,
səhər oldum, budu səni çaşdıran.
zərif bahar mehi idi umduğun,
külək oldum dənizləri daşdıran.

səni yayın qızmarından gizləyən,
kölgəsində dayandığın dağ mənəm,
demisən ki, kimdi məni izləyən?
özüm durub gəlmişəm ki, bax, mənəm.

həyat yuxusu

yatmaq necə gözəldir,
yuxu necə gözəldir.
həyat bizə yuxudan
kiçik-kiçik ölümlər
yox oluşlar düzəldir.

saçımızdan sallayır
ağ günləri birbəbir,
oxşayır, sığallayır
başımızı uşaqtək,
bilməyək ölüm gəlir.

dolanır sarmaşıqtək,
gövdəmizə çatanda
canımızdan su alır,
həyat hər boy atanda
zamanımız daralır.

ehey, yuxusu qaçan,
qaçan deyil, sevinmə,
əbədiyyət yuxusu.
yat, yuxudan doyunca,
həyat da başın üstə
sənə lay-lay oxusun.

Kədərin

bahar güllərindən əlcək hörürəm,
əlimdən qoxusu getmir kədərin.
bir çiçək, bir meyvə verməz, görürəm,
kökündən tikan da bitmir kədərin.

ağıza almalı deyil, pis dadır,
zəhərə bənzəyir, səni aldadır,
baxma ki zəhərlə eyni yoldadır,
dadına zəhər də yetmir kədərin.

ölənlər yuxudan oyananadək,
günəşin işığı dayananadək,
ürək çıraq olub tam yananadək
bircə zərrəsi də itmir kədərin.

boşa ürəyimdə kotan sürürəm,
bəhəri bir xeyir etmir kədərin,
bir çiçək, bir meyvə verməz, görürəm,
kökündən tikan da bitmir kədərin.

Sərhədləri yıxan qadın

Sərhədləri vurub yıxan qadının,
Gözlərində günəş çıxan qadının
Saçlarında ulduzları sayıram.

Üfüqlərdən durub baxan qadının
Baxışında gündüzləri sayıram.

Yuxuda da onu sayıqlayıram,
Darıxıram, darıxıram, gülürəm,
Sonra gedib sarılıram gecəyə.

Hərdən olur, yoruluram, yenə də
Çıxıb gecə o olmayan küçəyə
Adındakı qaranlığı gəzirəm.

Hərdən olur, yoruluram, bezirəm,
Qaranlıqda tapmayanda izini.

Hərdən olur görmədən də sezirəm,
Səhər mehi olub əsən qadını,
Gecə göy üzündə gəzən qadını.

İstəsə günəşi gecə görsənir,
İstəsə gecəsi gündüzlər gəlir
Aydan saçına tac taxan qadının.

Sərhədləri vurub yıxan qadının,
Gözlərində günəş çıxan qadının
Saçlarında ulduzları sayıram.

Üfüqlərdən durub baxan qadının
Baxışında gündüzləri sayıram.

zənn edir

baxışın olsa da mənə hədiyyə,

çox baxma işığı itməsin deyə.

gözəl gözlərinin güzgüsü niyə

məni olduğumdan böyük zənn edir?

həsrətin örtdüyü yandandı bəlkə,

arada dayanan yoldandı bəlkə.

yarısı səndədi, bundandı bəlkə,

görənlər qəlbimi bölük zənn edir.

palçığa batanda bəlkə görünmür,

fəqət nə olsa da işığı sönmür.

həqiqət dalınca keçməyən ömür

günəşi gecələr sönük zənn edir.

sən də bilirsən ki, həsrətlər əbəs,

qəlblər arasına məsafə girməz.

yalnızca ürəyi daşdan olan kəs

insanı bir qucaq sümük zənn edir.

Bu yol

Önüm, arxam dolu ayaq izlərim,
Bir yoldayam, uzunluğu boyumca.
Bu yoldu ki, mənim yorğun gözlərim
Qarış-qarış çəkib illər boyunca.

Palçığını bir işıq təmizləyir,
İsinir, bərkiyir palçıq tərəfi.
Bu yol mənim əllərimə bənzəyir.
Göy üzünə baxır açıq tərəfi.

Nə zamandır ayaqlarım yorulub,
Bu yerdə durmuşam, addım atmıram.
Elə mən də bir aşılmaz yol olub
Uzanıram, uzanıram, çatmıram.

Darıxma

Səhər kələyini kəsən küləklər,

Axşamı mənimlə birgə bitirir.

Pərişan saçından əsən küləklər

Qamaşan gözümə salam gətirir.

Yağışda ovcuna tökülən sular

Mənim gözlərimdən uçub gəliblər. 

Sənin ürəyindən keçən arzular,

Mənim ürəyimə möhürləniblər. 

Darıxma, günəş ki görürsən orda,

Mən də o günəşin işığındayam.

Səma da eynidi, qış da, bahar da.

Nə olsun mən bir az uzağındayam?

pəncərələr

sənlə mən eyni evdən
əks yönlərə baxan
iki kiçik pəncərə.
baxışırıq nə vaxtdan.
bilirsən, dünya kürə,
sevgi də sonsuz olur.

bəzən gəlib su dolur
çərçivəmin içinə,
sonra mən ağlayıram.

sonra da aram aram,
o su gedir qarışır
elə həmən yağışın
sənin gözündən axan
damcılarına.

səhər səni isidən
günəşin şüaları
axşam gözümə batır.
bu evin adamları
səhər sənlə oyanır,
gecələr mənlə yatır.

bəlkə nə vaxtsa sənlə
qovuşarıq, nə bilim.
qocalanda bəlkə də
gözəl bir bayram günü
eyni tonqal içində
alışarıq, nə bilim.

kaş ki, deyirəm hərdən,
sənlə mən eyni evdən
eyni yönlərə baxan
pəcərələr olardıq.

ya iki qonşu evdən
əks yönlərə baxan.