Manyofobiya 3

Yaşamın anlamsızlığını və necə bəsit, gülməli əsaslara söykəndiyini anlamaq və anlamağın verdiyi tükənmişlik hissi hər gün özünü yeniləyir. İşin ən yorucu yanı həyatın anlamsızlığı deyil amma, bu anlamsızlığı bölüşmək məcburiyyətində olmaq bezdirir. Sanki bir anlamı var imiş kimi davranaraq həyatdan dörd əllə yapışan qorxusuz, vəhşi və ruhsuz insan yığını ilə ən adi bir ortaqlığa belə səbrim çatmır, hər gün eyni səmaya baxmaq, eyni havadan nəfəs almaq, eyni dildə danışmaq, yaxud eyni səsləri duymaq kimi. Xoşbəxtlikdən qaçmağı dayandırsam da insanların çirkinliklərini görməkdən özümü saxlamaq günəşin işığını görürəm deyə yaratdığı susuzluğu görməzdən gəlmək kimi olardı, bacarmıram. Bəlkə də bacarmaq istəmirəm, hətta bundan utanıram. Dəyişmək, dəyişib murdar cəmiyyətin təbii bir parçasına çevrilmək düşüncəsi neçə illərdir beynimin hüceyrələrini gəmirən dəli olmaq qorxusundan daha vahiməli bir hal almağa başlayır - iyrəndiyim çirkabın içində boğulmaqdan yox, çirkaba çevrilməkdən qorxuram. Yorulmuşam.