mən axşamları dostum bilirdim,
mən gecədən qorxmurdum,
uzanan kölgələrə gülürdüm.
sonra gündüzlər azaldı,
sonra kölgələr uzandı,
ətəyimə çatdı.
bir qadın gəldi gecənin qarasından,
boyunbağısından asdı özünü,
kölgəsi divara iz saldı,
ha sildim getmədi,
ha qaçdım qısalmadı.
pərdələri bağladım
işığım qaçmasın deyə,
qaranlığa qərq oldum.
gözlərimi açdım,
yoruldum.
gözlərimi yumdum,
kor oldum.
axşamlara düşmən oldum,
gecədən qorxdum,
amma kölgələr qısalmadı.
Mən onsuz da yazdan mədət ummuram,
Çiçək açıb, gül bitirib, gün çıxıb..
Mən payızam, mən boranam, mən qaram.
Gəzə-gəzə mürgülü küçələrdə,
Əsə-əsə gecələr aram-aram
Yerimi axtarıram,
Evimi axtarıram.
Səhər tezdən oyanan
Kimsəsiz qarıların
Eyvanına toz daşıyıb dururam.
Mən onsuz da vərdişəm
Giley-güzar eşitməyə hər səhər..
Öyrəşirəm birtəhər...
Xəyallar uzanır gündüzlər kimi,
Yuxular qısalır hər gün bir az da,
Gözümdən tökülür qəm asta-asta...
Su üstündə od qalanmaz, bilirəm.
Ağırlığım odda yanmaz, bilirəm.
Əsirəm ağır-ağır,
Ölkəmə günəş çıxır,
Gözlərimə şeh düşür, saçlarıma qar yağır.
Günəşlərdə yanmıram,
Soyuqlarda donmuram,
Yanağımı dolduran
Şehdə də boğulmuram..
Mən payızam, mən boranam, mən qaram,
Yaz gəlsə də yenə sağam, oyağam.
Mən onsuz da gözlərimi yummuram.
Mən onsuz da yazdan mədət ummuram,
