yalnızlıq

göydələnlər üfüqün
önünü kəsdikcə
yalnızlıq boyunları bükürdü,
betonlar torpağı əzdikcə
özümüzlə aramıza sərhəd çəkirdi
biriləri.

çoxaldıqca azalırdıq, az olurduq,
azaldıqca yorulurduq,
böyüdükcə kiçilirdi üfüq
və yollar yaxınlara aparmırdı daha,
yox olurduq,
yox edirdi "biz"ləri
"mən" sürüləri.

Susqun

- Çox çətindi, bacarmıram..

- Nədi çətin olan? Onu hələ də unutmamısan? Gör neçə il keçib.

- O da var, amma onsuzluqla barışmışam. Bilmirəm, bəlkə də özümü aldadıram.

- Görürsən heç? Yoxsa elə o vaxt gördüyündü?

- Görürəm, arada olur, pəncərədən baxanda ya küçədə oturanda, bəzən mağazaya gedir, bəzən qızını parka çıxarır.. 

- Başa düşürəm.

- Bilirsən, əslində onu görüb-görməmək heç nə ifadə etmir. 

- Unutmusan yəni?

- Bilmirəm, amma onu görmək mənə keçmişi xatırlatmır. İndi küçədə, yolda, mağazada gördüyüm qızla keçmişdə yaşananlar arasında əlaqə qura bilmirəm, elə bil yad biridi, mənim tanıdığım isə tamam başqası olubmuş kimi. Üzü tanışdı, amma özü yad.  Bilirsən mi necə, üzünü görəndə bilirəm ki, bax bu odu, amma sonra onunla yaşanmış nəyisə xatirimə gətirmək istəyəndə... Onda elə bil gözümün önünə gələn başqa adam olur. Onu gözümün önündən, qarşımdan alıb xatirimdəkilərlə birləşdirə bilmirəm.

Qorxaq adam

Gün əyildi yolların ətəyinə,
Qorxaq adam çıxdı daxmasından,
Torpağı tapdaladı,
Xəzəli əzdi,
Əlləri cibində küçəni gəzdi...

Qorxaq adam ölmək istəmirdi,
Fəqət yaşamaq,
Bitəcəyini bilərək yaşamaq,
Anlamsızlığını duyaraq var olmağın,
Hər gün zərrə-zərrə ölərək yaşamaq
Və yenidən yaranmaq durmadan.

Alnının qırışları buludları təqlid edərkən,
Qorxurdu səmaya baxmağa,
Sonsuzu görməyə.
Torpağı dırnaqlarıyla qazırdı,
Dənizi ovuclarıyla içirdi,
Alovdan qaçmırdı, amma
Səmanın altından gözləri bağlı keçirdi.

Yolların sonunu bilirdi qorxaq adam,
Günəşin yerini bilirdi.
Göylərin sahibini tanıyırdı,
Yerlərin sirrini bilirdi.

Gözünü yerə dikdi qorxaq adam,
Yolların sonunu bilirdi.
Ay taxtını qurarkən yolların başucuna
Küçəni əlləri cibində gəzdi,
Torpağı tapdaladı,
Xəzəli əzdi.

Bu şəhərin günəşi

Bu şəhərin günəşi
Dənizdən çıxır və
Dənizə batır,
Bu şəhərin günəşi
Dənizdə yatır.

Bu şəhərin günəşi
İnsanlarının bəxti ilə
Eyni rəngdədir.
O insanların gülüşü
Qaranlıq vaxtı ilə
Ahəngdədir. 

Bu şəhərin günəşi
Həyat alır, gün verir.
Kiminə işıq olur,
Kiminə sürgün verir.

Bu şəhərin günəşi
Bizləri inandırır
Ki belədir yolumuz.
Bu şəhərin günəşi
Qızındırmır, yandırır,
Kül olacaq sonumuz.