həsrət

yorğun budaqlarını

yerə salmış bədənim,

külək doğmalarımın

tutub ayaqlarını,

yoxdu gəlib-gedənim,

yoxdu salam verənim...

yorulmuşam, köklərim

torpağımdan aralı,

yarpaqlarım yaralı,

yoldaşlarımla söhbət

bir yana qalsın,

nə vaxt oldu qalalı

eyni dildə danışan

adam səsinə həsrət...

Bizim şəhərin gün batımları

Günəş nə gözəl batırmış bizim şəhərdə Səmanın rəngi də başqadı burda Əfsanələr gizlənirmiş hərdən Rəngbərəng buludlarda.

Hər gün batımında ayrı bir nağılın Başlanğıcı varmış Günəş buludlarla rəqs edə edə batarmış Şəhərimizdə, Günəşin hər şüası Ayrı bir iz qoyarmış dərimizdə...

Burdaysa hər gün batımı eynidi Eyni buludlar Eyni mənzərə, Eyni ağaclar və Təkrar hekayələrə açılır Hər gün eyni pəncərə.

Qürbətin günbatımları Necə anlam yoxsunuymuş, Günəşə əlvida deyərkən Doluxsunmuş Ağaclar da yoxmuş məgər.

Oysa ki hər gün batımına Ayrı bir şeir yazmaq olardı Bizim günəş olsaydı. Hər axşamdan bir xatirə qalardı Yaddaşımızda.

Hər səhər dünənin gün batımı üçün darıxıb Gülümsəyərdik, Hər axşam eyni pəncərədən Eyni günəşə baxıb Fərqli hekayələr dinləyərdik.

üç gün

yuxuya getmək və
oyanmaq arasındaki zaman
yoxa çıxır yavaşca,
qayıtsam indi evə
on dəqiqə yatsam öz yerimdə
bəs edər məncə üç günün
üç illik yorğunluğuna.

yəqin anam da üç gündü
gündə üç dəfə havaya baxır,
necədi görəsən orda hava?
yağış yağır?
küləkdi yoxsa?
tərləyib soyuqlama deyir
ürəyimdən qulaqlarıma.