Tərəzi

Qollarım səhv çəkən bir tərəzidir,
Ürəyim tərəfi ağır göstərir.
Yanağım qurumuş boş ərazidir,
Qaşlarım belləyir, əkir, göz dərir.

Yığıram kədərli gördüklərimi,
Yığdıqca düzürəm saç uclarıma,
Satıram gözümün dərdiklərini,
Nisyəni yazıram ovuclarıma.

Nisyə dəftərimdə tək sənin adın,
Üzümün dərdinə müştəri bir sən.
Mənim tərəzimə tək sən inandın,
Üzünü çevirib indi gedirsən.

Dayan bir, bəlkə də razılaşarıq
Kədərin beşini bir təbəssümə.
Bu quraq sahədə birgə yaşarıq,
Daha qəm əkmərik mənim üzümə.

qaranlıq

gecədən də böyükdür,

evimizin sakini,

kürəyimizdə yükdür

göz ağrıdan qaranlıq...

bu qaranlıqda işıq

bir küçə lampasında

bir atasız evlərin

pəncərəsində olur.

böyük qəddar divlərin

ovucunda əzilir

ədalət, gələcək, nur...

gerçək budur, səhv budur,

saraylarda çizilir -

harda işıq yanacaq,

harda günün sonudur.

insan safdır, unudur.

Tar kimi

Qəmli nəğmələr axır
Qolumun damarlarından,
Və qolum yaşıl telləri olan
Bir tar kimi
Söykənib çiynimə...

Tellərindən asdığım kədərlər
Görünsə də intihar kimi,
Cinayətdir,
İntihar paltarı geyinib əyninə...

Qəmli nəğmələr axıb
Yol tapır ürəyimə,
Üst-başına qan bulaşır,
Qanlı-qanlı dolaşır
Vücudumu başdan-başa...
Niyə?! Niyə?!

Niyə vurmaq tarımın tellərinə
Belə qanlı və qəmlidir,
Bax ki, susmaq zülmlərin
Ən ağırı və susmaqdan ərdəmlidir
Qanlar içində qalmaq...

Öz tarımın tellərinə sıxılmaq,
Canına qəsd edən insanlar kimi,
Və qolları qanlar içində
Telləri qırılmış tar kimi...