...

bu otaqlar nə üçün qəmli durub əzab verir hər gələnə, gedənə? divarları, qapıları kim yorub? pəncərələr yarımçıqdı, tay mənə. tavan, gördüyün gözləri say mənə, ümid dolu, sevinc dolu, dərd dolu. bu çıraq ki gecə olur ay mənə, gün çıxanda pəncərəmiz qərb olur. bu bina baş ayaq bir binadı ki, pillələr aşağı düşürlər ancaq. yuxusuz gecələr burda nədi ki, kimsəsiz səhərlər var qucaq-qucaq. gecə pərvanələr gəlib yığılır darıxan gözlərin işıltısına. yazda quş səsindən fikir dağılır, payızda xəzanın xışıltısı var. bircə insan səsi duyula bilmir, ürəklər danışır, gözlər danışır, bu yerdə heç kəsin yuxusu gəlmir. burda qaranlıqda gözlər qamaşır.

İnsanlarıq

Göy üzünə həkk olan buludların
Qucaqlaşıb qurduğu şəkillərik,
Min illərcə göydən gələn odların
Atəşindən arda qalan küllərik.

Dənizlərin daşdığı günlər qədər
Çarpışırıq, dənizlərdə batmırıq.
Küləklərin əsdiyi yönlər qədər
Yol bilirik, küləklərə çatmırıq.

Qurduğumuz daşların altındayıq,
Əzilmişik, xəbərimiz olmayıb.
Bizdən olsa daha burda qalmarıq,
Yorulmuşuq, hələ zaman dolmayıb.

Üfüqləri yarmağa illər gərək,
Biz bir anın mində birincən varıq,
Əzdiyimiz zərrələrdən hürkərək
Öz özündən qorxmayan insanlarıq.

Qəfəs

İki kirpiyimdən qəfəs düzəldib,
Gözlərimi yumuram ki,
Getməyəsən, qalasan.
İki ciyərimdən nəfəs düzəldib,
Yaşamağı umuram ki,
Sən də nəfəs alasan.

Hardasan?

gecə gündüz sən olduğun yerdəyəm,

əllərinə nə zamandı toxunmuram,

hardasan?

bir qələmin axıb gedən dərdiyəm,

yazılmışam, oxunmuram, 

hardasan?

baxmadığım yer mi qalıb,

qalmayıb,

dörd yanımı tufan alıb,

hardasan?

yıxmadığım divarların arxasına həbs olub

baxmadığım günəşlərdə yanmışam,

göy üzünün rəngi solub,

mən ən mavi tərəfində dayanmışam,

hardasan?

divarları yıxmalıyam,

hardasan?

tufanların arxasına baxmalıyam,

hardasan?

varlığımı unutmalı,

əllərini tutmalıyam
hardasan?