Canlıların ən alçağı

Dövr - var oluşun qürub çağı,
İnsan - canlıların ən alçağı.

Utanmadan qürur duymaq
Tarixin rəzil gerçəkləriylə,
Dostlarının qapısını döymək
Mərmi ləçəkli çiçəkləriylə

Və minlərcə başqa iyrənclikləriylə
İnsan - üzsüzlərin ən qoçağı,
İnsan - qoçaqların ən alçağı.

gülməsi

gözləri nur parçası bir nazlı yarın həmən ol nurdan əziz gülməsi var. bir bahar gəldi ki güllər bitirir hər nəfəsi, neçə il keçsə əgər ömrü qutarmaz baharın, gözlərinin çevrəsinə kirpiyi bülbül qəfəsi. zülfü küləkdən tələsir çata bilsin günəşə, uçuşur sərçə kimin əl edib asimana, təbiət çox çabalar hər səsi dönsün gülüşə, üzünün hər gülüşün saxlar üfüqlərdə səma, çabalar gülsün üzü, gülsün ürəkdən həmişə. bu nə dürrdür tökülür qönçə yanaqlardan önə və çiçək rəngli yanaqlar qızarır? həzar il azdı onun qəlb evində bircə günə yoxdu xoşluq üzünün bir gülüşündən ötə, elə bir gülmə ki bu, cümlə kədərlər azalır.

olur

Siçan tələlərinə düşən aslanlar olur,
Günəşdə işləməkdən bişən insanlar olur,
Dəriləri soyulur
Ciyərləri yorulur,
Nəfəssiz anlar olur.

Milyonların içində tənha qalanlar olur,
Baharın ortasında gülü solanlar olur,
Budaqları qırılır,
Zamanları daralır,
Saat sayanlar olur.

Hər insanın ömründə çətin zamanlar olur,
Bilmədən öz-özünə quyu qazanlar olur,
Ayaqları burxulur,
O quyuya yıxılır,
Orda qalanlar olur.

Neçə dəfə söz verib, andı pozanlar olur,
Öz işinin xətrinə görüb susanlar olur,
Ölübsə qəbri dolur,
Sağdısa qəlbi dolur,
Dolur, yalanla dolur.

Bir də ən çətin anda yada salanlar olur,
Qırıq qəlbi sağaldıb könül alanlar olur,
Yaralar ki sağalır
İnsana dostlar qalır,
Heyif, satanlar olur...

yenidən doğularam

mən düşmərəm sal qayalardan, inan, bircə sənin saçlarından düşərəm, sürüşərəm ipək hörüklərindən, pambıq kimi bəmbəyaz əllərinə.. ovucuna sildiyin göz yaşı damlasının ən dayaz yerlərinə atılıb boğularam.. və sən ağlama deyə yenidən doğularam..

ey qərib

qatar relslərinə bağlı qalmışam,
bahar güllərinə həsrətim qalıb,
çox idim, azalmışam,
yarpaqlarım saralıb.

yalvarışım duyulmur
dəmir parçalarında,
qal, danışım, ey qərib,
yaşıl xalçalarından
qatar gələn diyarın.

üzümə saçlarının
dəni ələndi yarın,
gör necə qocalmışıq,
gündüz cavan görünüb
hər gecə qocalmışıq,
bir yerdə qazanmışıq
qollarıma bürünüb
məni məhbus eləyən
ipləri, zəncirləri...

qəlbimi buz eləyən
insafsız sətirləri
ey qərib, yad şəhərli,
oxuyuram sənin üçün son dəfə,
hər kəlməsi kədərli,
hər kəlməsi dərd dolu..

bir də dəmir yolları
bildiyindən sərt olur,
ürəyinə şər dolur
soyuğundan gecənin..

mənim kimi olmasın
sonu burdan keçənin
deyə didinirəm mən,
susmuş idim neçə il,
ilk dəfə dinirəm mən.