Ürəyimdə kin balası
Böyüdürəm elə bil.
Əlləri kir,
Gözləri qan,
Səsi insan.
Dəridən qapıları örtmüşəm
Gözlərimin üstünə ki,
Görməsin,
Ağlamasın,
Öldürməsin.
Asfaltın qaynar yerinə
Yapışıb ayaqlarım,
Qopmur ki,
Yol alım.
İlk inadım deyil bu,
Sonuncu da olmaz.
Axşam düşsün,
Yer soyusun,
Heç nə yadımda qalmaz.
Bu günahsız körpənin
Səsini də unudacam,
Əllərinin kirini,
Pasını da unudacam.
Amma necə ki, qapıları örtmək
Yuxulara kor etmir adamı,
Elə unutmaq da
Yağışdan qaçıb
Buludun altına gizlənməkdi.
