şeir, sevgi və ədalət

qələmi unutmuş əllər

mürəkkəbi ləkə sanır

köynəyinin qollarında,

dəftəri cib dəsmalı.

saçına sığal,

qulağına musiqi toxunmursa,

gözlər üfüqə,

dodaqlar təbəssümə həsrətdirsə,

fikirləri nə böyük,

istəkləri nə böyük -

baş - gövdə üstündə yük.

susmaq nə ucuzdur,

danışmaq nə dəyərsiz.

incə ipin üstündə

nə çətindir yerimək.

tərəzinin qollarından

kimlər sallanır, kimlər?

üç gün susuz

bir ay yeməksiz dözməyən insan

necə dözür illərlə

şeirsizliyə,

sevgisizliyə,

ədalətsizliyə?

yetmədi

mən bir ovuc saydım səni,

saydım barmağım yetmədi,

yer üzünə qoydum səni,

qoydum torpağım yetmədi. 

əllərinə çiçək əkdim,

gülüstan varmış sən demə, 

göy üzünə səni çəkdim,

günəş bənzərmiş qəlbinə.

ağlama, seldi göz yaşın,

gülümsə çöllər gül açır,

tamam sən olub üst başım,

parlayırsan, yuxum qaçır.

yuxumu geri ver mənə,

günəşi də azad edək,

qələmimə dolaş yenə,

gedək, məni götür, gedək.

üzləri hardadır?

gözləri, qaşları, qulaqları var,

dişləri, dilləri, dodaqları var,

saçları, çənəsi, yanaqları var,

üzləri hardadır bu adamların?

qaradan keçirəm, ağdan keçirəm,

haqqı təndən bölən oxdan keçirəm,

gözləri görməyən çoxdan keçirəm,

azları hardadır bu adamların?

eh, kimi görürəm bizdən bilirəm 

palçığa batıblar dizdən, bilirəm. 

qışları burdadır, buzdan bilirəm,

yazları hardadır bu adamların?

bir gün

bir gün bağlanacaq yollar,

bir gün açılacaq ürəyimiz,

bir gün dağılacaq binalar,

bir gün unudulacaq hər şey.

sonra nağıllar da bitəcək,

şeir də yazmayacaq heç kim,

qəmli mahnılar yaddaşlarda qalacaq,

sevgi etirafları silinəcək divarlardan.

daha yollarda göz axtarmayacayıq,

sahibsiz ayaqqabılar da çürüyəcək,

sahibsiz bədənlər kimi...