sərçənin yuvasına od düşdü, külə döndü.
qanadını qoynuna sıxdı, elə ağladı.
islanan yanaqları tikanlı gülə döndü,
gözlərindən qan axdı, bilə-bilə ağladı.
günlər sayılı olmuş, bilmədi ki, saymadı.
zaman ona nə verdi, nələr aldı, doymadı.
qaçdı, torpaq tutmadı, uçdu, külək qoymadı,
üzünə sillə vuran əsən yelə ağladı.
yuvasının külündən keçdi ölüm mələyi,
dizləri əsdi, sındı, yerə dəydi kürəyi,
sinəsi parçalandı, parça oldu ürəyi,
göz yaşını qəlbinə silə-silə ağladı...
Külək dilimdən çıxan bir sözdən başlandısa,
Dodaqlarım quruyub gözlərim yaşlandısa,
Qapılarım dəmirdən, evlərim daşdandısa,
Dayan, döymə qapımı.
Bu fırtına dayanmır, dayanmır ki, gələsən.
Daşına baş qoyduğun məzar boşdu, biləsən.
Olar birdən, yuxuda məni tapmaq diləsən,
Oyan, döymə qapımı.
Şeirlərim ölüdür, əllərim yas içində,
Paltarlarım, üst-başım palçıq, kir, pas içində,
Özünü öldürəndə məni də as içində!
Aman, döymə qapımı!
Teatr bitdi,
Maskanız düşdü,
Makiajınız axdı,
Üzünüz göründü.
İnsan deyil,
Heyvana oxşamır,
Haqqı yoxdur.
Bu ikinci kibir,
Bu sonuncudur,
Məscidə girmək vaxtıdır.
Dəniz də aralanmır.
Dəniz bozdu,
Torpaq yanır.
Gündoğan qara,
Günbatan qırmızı,
Beş sətir yazı.
