Adsız..

yalvardım..
"nə olar ki,
gəlib yanımda dursan?
"sakitcə pıçıldadı..
"sus" dedi, "qorxudursan"..
utandım..
"çox gözəlsən" dedim "sən..
kaş ki adını bilsəm.."
"sən kimsən?
nəyinə lazım adım?"
susdu..
o susdu mən ağladım..
əllərimi uzatdım,
geri çevirdi, sonra
"bax" dedi, "uzaq dayan.."
soruşdum,
"axı mən gedim hara?
nə qədər yaxın olsam
yenə də uzaqdayam.."
"danışma" dedi "mənlə.."
"gözləmə" dedi "səni
adam sayam.."
üşüdüm,
səsinin soyuğundan üşüdüm.."
adını de..
ya ölüm.."
dinmədi..
getmək istədi..
"getmə!
ay qız, eyləmə, etmə,
olsa olsa
bircə kəlmə adın var!"
incidi məndən..
dedim "qız, 
bu nə nazdı?"
açdı çantasını,
ağ vərəq aldı içindən..
yazdı.. yazdı.. və yazdı..
o yazdı, mən oxudum..
"istəmədim..
istəmədim ürəyinə toxunum..
mən hər zaman sevilən,
özünü sevənləri
səssizcə atıb gedən,
insafsız qadın.."
"oxuma" dedi "dayan!"
özü oxudu..
"mən sevgini,
eşqi oyuncaq sayan
vicdansız qadın..
"əlimi tutdu,
dedi "imza:
adsız qadın.."