Tar kimi

Qəmli nəğmələr axır
Qolumun damarlarından,
Və qolum yaşıl telləri olan
Bir tar kimi
Söykənib çiynimə...

Tellərindən asdığım kədərlər
Görünsə də intihar kimi,
Cinayətdir,
İntihar paltarı geyinib əyninə...

Qəmli nəğmələr axıb
Yol tapır ürəyimə,
Üst-başına qan bulaşır,
Qanlı-qanlı dolaşır
Vücudumu başdan-başa...
Niyə?! Niyə?!

Niyə vurmaq tarımın tellərinə
Belə qanlı və qəmlidir,
Bax ki, susmaq zülmlərin
Ən ağırı və susmaqdan ərdəmlidir
Qanlar içində qalmaq...

Öz tarımın tellərinə sıxılmaq,
Canına qəsd edən insanlar kimi,
Və qolları qanlar içində
Telləri qırılmış tar kimi...