Göy üzü

sərsəm xəyallardan başımı qaldıranda göy üzünə aşiq olacağımı bilməzdim.. bəlkə də ilk gündən sevirmişəm üzərimə tökülən yağış damcılarını, gözlərimi qamaşdıran günəş şüalarını, üzümün bir tərəfinə kölgə salan buludları, hər biri bir ulduzu xatırladan qar dənələrini, ulduzları, ayı.. bircə anlıq başımı qaldırmaq imiş bütün məsələ, hər şey o ana məhkum imiş illərcə.. qəlbimin göy üzüylə üzləşmə anına.. o an təbiət öz qanunlarını pozmuş, günəşlə ayı, ulduzlarla buludları, göy qurşağıyla dumanı eyni anda cəmləmişdi göy üzündə. gerçəklərin fərqinə varım deyə, qəlbimin dərinində gizlənmiş eşqi qəfəsindən azad edib göy üzünə buraxım deyə.. üzümə vuran isti küləyin yanaqlarımı dondurmasından anlamalıydım əslində hər şeyi, saçlarıma düşən qar dənələrinin od tutub yanmasından, kölgəmin çevrəmi aydınlatmasından.. anlamalıydım göy üzünə necə dərin bir eşqlə sevdalandığımı.. hara baxsam göy üzü idi oysa.. hara baxsam səma.. hər yerdə sən varmışsan, hara baxsam səni görərmişəm, göy üzüymüşsən, buludlarmışsan, ulduzlarmışsan, aymışsan, günəşmişsən.. güzgüdəki əksim belə sənmişsən.. tək gərək olan sərsəm xəyallardan başımı qaldırmaq imiş, göy üzünə baxmaq imiş, üzünə baxmaq imiş..