sərçənin yuvasına od düşdü, külə döndü.
qanadını qoynuna sıxdı, elə ağladı.
islanan yanaqları tikanlı gülə döndü,
gözlərindən qan axdı, bilə-bilə ağladı.
günlər sayılı olmuş, bilmədi ki, saymadı.
zaman ona nə verdi, nələr aldı, doymadı.
qaçdı, torpaq tutmadı, uçdu, külək qoymadı,
üzünə sillə vuran əsən yelə ağladı.
yuvasının külündən keçdi ölüm mələyi,
dizləri əsdi, sındı, yerə dəydi kürəyi,
sinəsi parçalandı, parça oldu ürəyi,
göz yaşını qəlbinə silə-silə ağladı...
No comments:
Post a Comment