Pərişan qoca

Qırılmış pəncərə, tutulmuş baca,
Çatlamış divarlar kədərsizdi mi?
Saçları küləkdən dağılmış qoca
Pərişan halından xəbərsizdi mi?

Yağış ki isladır yanaqlarını,
Gözündən bir gilə yaş axmaz daha.
Eşitməz, bağlayar qulaqlarını,
Qayıdıb dünyaya da baxmaz daha.

Bircə ürəyinin döyüntüsü var,
Onu da küləyin səsi susdurub.
Ürək ki, həm beşik, həm də ki, məzar,
Sevdalar böyüdüb, eşqlər basdırıb.

Könlünün qırığı pəncərələrdə,
Əlinin qırışı divarda qalıb,
Gözünə ən doğma mənzərələr də
Sonuncu qazdığı məzarda qalıb.

Bilir mi, adını qalmayıb bilən?
Düşünür dünyada izi qalacaq?
Torpağa nəzərən yer dəyişdirən
Növbəti doğması özü olacaq.