ey qərib

qatar relslərinə bağlı qalmışam,
bahar güllərinə həsrətim qalıb,
çox idim, azalmışam,
yarpaqlarım saralıb.

yalvarışım duyulmur
dəmir parçalarında,
qal, danışım, ey qərib,
yaşıl xalçalarından
qatar gələn diyarın.

üzümə saçlarının
dəni ələndi yarın,
gör necə qocalmışıq,
gündüz cavan görünüb
hər gecə qocalmışıq,
bir yerdə qazanmışıq
qollarıma bürünüb
məni məhbus eləyən
ipləri, zəncirləri...

qəlbimi buz eləyən
insafsız sətirləri
ey qərib, yad şəhərli,
oxuyuram sənin üçün son dəfə,
hər kəlməsi kədərli,
hər kəlməsi dərd dolu..

bir də dəmir yolları
bildiyindən sərt olur,
ürəyinə şər dolur
soyuğundan gecənin..

mənim kimi olmasın
sonu burdan keçənin
deyə didinirəm mən,
susmuş idim neçə il,
ilk dəfə dinirəm mən.