Saçını otlara calayan qarı

Bu qədər əzabı necə çəkmisən,
Sənin ki qələmin çoxdan tükənib.
Özünlə arana divar tikmisən,
Kərpicin, torpağın, taxtan tükənib.

Kədər gəlib qapına dayananda
Bir şərik çıxmayıb ağrı-acına,
Nazın çəkilməli olan zamanda
Ürəyin çəkilib dar ağacına.

Özün də özünə həmdəm olmadın,
Üzünün qırışı qanayan qarı,
Canına hopmaqçün qara torpağın
Saçını otlara calayan qarı.

Sənə kimsələrdən fayda yoxdu, yox,
Ölsən də, qalsan da bilən bir mənəm.
Çörəyin qutarıb, çay da yoxdu, yox,
Mən də uzunca ac qala bilmərəm.

Gedirəm, bağışla, qurbanın olum,
Hər nahar qəm yemək çətindi, neynim,
Məni də başa düş, uzaqdı yolum,
Ürək qal desə də, get dedi beynim.

Bilirəm, yenə də tək qalacaqsan,
Yenə divarlara qəm çəkəcəksən,
Saçını otlara bağlayacaqsan,
Torpağın canına dərd əkəcəksən.

Üstünə yağışlar, qarlar yağacaq,
Divarın küləkdən qoruyan deyil,
Gözündən torpağa sözlər axacaq,
Sözlənmiş yanağın quruyan deyil.

Otur tək-başına, ölümü gözlə,
Çıxıb gedəcəksən səssiz-səmirsiz.
Tikdiyin divarı otların üstə
Yıxıb gedəcəksən səssiz-səmirsiz.