Bahar

baharın müjdəsini o vermişdi. əlləriylə qar dənələrini əridib çaylar axıtmışdı qəlbimin dərinlərinə. hüzünlü bülbüllər geri gəlmişdi yaşıl bağçalarına, qanadlarında sevgi nəğmələri. gülümsəmişdi incə-incə, təbəssümündən qopan ulduz parçalarını ovcuma yığmışdım, qaranlıq otağımın tavanında parlaq səma yaratmışdım ulduzları asaraq. hər ulduz öz anlam yüküylə sallanırdı tavandan, hər ulduz səma həsrətiylə çırpınırdı pəncərəmə doğru. çatlaq pəncərədən yorğun gecəyə doğru qaçmaq, qaranlıqla qovuşmaq, bir ulduz nə istərdi ki başqa? ulduz istərdi də, ay uzatmazmıydı əllərini ona doğru? o gəlmək istərdi də uzatmazmıydım əllərimi? sərməzmiydim baharın ən gözəl çiçəklərini ayaqlarının altına? istərdi.. sərərdim, gülümsərdi, gözləriylə işıq saçardı üzümə, kirpiklərimin yanağıma düşən kölgəsindən tutub nur olardı gözlərimə.. gözlərimdən keçib qəlbimə axıtdığı sevgi çaylarına qarışardı, qəlbimə dolardı, "mən baharın müjdəsiyəm" deyərdi.. gəldi, dedi. baharın müjdəsini o verdi.. o ki dörd fəslin müjdəsidi.. o ki təbiətin qəlbimə bəxşişidi, körpə fidan budaqlarında islanan tumurcuqların, köhnə evlərin navalçalarından sallanan sırsıraların, yağışlı ormanların, quru çöllərin, qızmar qumsalların, güllərlə bəzənmiş yamacların bəxşişi.. o ki müjdəsidi sevginin, o ki sahibidi qəlbimin..